Onlara evlerinde ne gibi sarsıntılar
geçirdiklerini soramıyorum. Zaten
annesizlere annelerini sormak vicdansızlıktır.
Onların yaralarını tazeleyemem. Ama
koridorda, bir bahane ile onların başlarını
okşamak, küçük çenelerini sıkmak, soluk
yanaklarından öpmek, onları mutlu ettiği
kadar beni de ediyor; elimden bir şey
gelmemesinin verdiği ızdıraba bir teselli
oluyor.
Kemalettin Tuğcu Annesizler kitabında;
çocukluğunda annesini kaybeden kimselerin,
yaşları kaç olursa olsun, ortak bir dert
etrafında birleşmelerini, birbirlerinin
yaralarına merhem olmalarını anlatıyor. Her
kitabın arkasındaki sözlük ile yazarın
kurduğu dünyayı bozmadan okurlara
sunuyoruz.